Από το χαλί μπουχάρα του σαλονιού του γηπέδου της Βέροιας, στο χάλι του βούρκου του αλωνιού της Νάουσας!

 

 

 

 

 

 

 

 

Δυο καταπληκτικά ματς είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την περασμένη Κυριακή. Το πρώτο σε έναν άθλιο αγωνιστικό χώρο, αυτό του ΔΑΚ της Νάουσας, ο οποίος είναι κατάλληλος μόνο για σπορά...πατάτας, άντε και κανένα λασπόλουτρο, λόγω του βούρκου! Οι προειδοποιήσεις προς τους αρμόδιους είχαν έρθει από το καλοκαίρι. Καλές οι ηρωικές προσπάθειες ορισμένων, αλλά σε λίγο ο χλοοτάπητας του 1985 θα καταλήξει σε μουσείο! Το βακτηριακό κάψιμο ήταν εμφανές σε αρκετά σημεία του αγωνιστικού χώρου. Αποτέλεσμα όμως μηδέν! Το δεύτερο παιχνίδι ήταν πραγματικά χάρμα ιδέσθαι. Και στον αγωνιστικό επίπεδο ( όχι ότι στη
Νάουσα ήταν χειρότερο, αφού η προσπάθεια των παικτών της τοπικής ομάδας ήταν συγκλονιστική) αλλά στον αγωνιστικό χώρο. Κυριολεκτικό χαλί Μπουχάρα το χόρτο. Με τα αποστραγγιστικά του, με τα σεα του και τα μεα του! Θα  μου πείτε σούπερ λίγκα η Βέροια, Γ΄Εθνική η Νάουσα. Αρβανιτίδης speaking από τη μια, από την άλλη ο δήμος Νάουσας. Ναι αλλά το καλοκαίρι μπορούσαν να γίνουν πολλά στο γήπεδο. Εντάξει το μνημόνιο, εντάξει η οικονομική στενότητα, αλλά τελικά υπάρχουν και χορηγοί, υπάρχει και εθελοντισμός. Μεράκι αναζητείται ακόμη, δυστυχώς.